Bu eve yeni taşınmıştım ve her şeyi o zaman yeni almıştım. Her şey dediysem de sadece temel ihtiyaçlar. Az çok tanıdınız, fazladan, abartıdan kaçarım ki bir televizyonum dahi yok!
Sonra ev bitti. Baktım her şey çok yeni ve bu durum beni darlıyor, çok kıymetli dostum Moda Tasarımcısı Niyazi Erdoğan'a telefon açıp sürekli dert yanıyorum.
Derken Niyazi, bir gün arkamdaki koltuğun sokakta kenara atılmış, bir başına duran, tam ananelerimizin evindeki haliyle bana görselini attı. “Al dedi sana yaşanmışlık” :)
Koltuğun ayaklarına bakarsanız şu anki halinden önce neye benzediğini tahmin edersiniz!
Ki aynısından benim büyük ailemde de vardı vaktiyle.
Velhasıl bir gün Niyazi o koltukla çıkageldi ama arkadaki haliyle. Resmen bambaşka olmuştu.
Çok sevmiş sayesinde resmen yeni evle bağ kurabilmiştim.
Hemen koyduk camın kenarına.
Ve ben o koltuk da tam 9 Kitap yazdım.
Her oturduğumda düşünürüm bu koltuk kimindi, kimlerin evindeydi, nasıl insanlardı, mutlular mıydı, kitap okurlar mıydı, çocuklar üzerinde zıplamış mıydı? Eski diye mi attılar, artık üzerinde yaşayanlar bu dünyadan göçtü diye mi!
Ve az önce koltuğun döşemesi yırtıldı. Baktım şöyle; gülümsedim ve hemen koltukların üzerine, kenarlarına dekor amaçlı serilen bir örtü siparişi verdim. Yani öyle hemen vazgeçmek yok! Eskiyi atmak, yok saymak, beğenmemek, yıkıp yerine yenisi yapmak, başka birini bulmak yok! O işin kolayı. Mühim olan elindeki yaşanmışlıkların, anıların, insanların, duyguların kıymetini bilmekte.
İnsan, eşya ne fark eder mühim olan sana nasıl hissettirmiş o hislerin peşine düşmek.
Hayatta unutamayacağın “an”lar yaratabiliyor musun asıl mesele işte orada!
Karantinada beni ayakta tutan tek şey bugüne kadar biriktirdiğim ve iyisiyle kötüsüyle iyi ki yaşamışım dediğim anılarımdı.
Sizi ayakta tutan şeyler nelerdi?
Koltuğum ve ben iyi bir cumartesi diler, başka eşyaların hikayesinde görüşmeyi ümit ederiz :)
Sevgiyle...
Comentarios